Author Archive
![]()
Niechęć do opowiadania prostych, komercyjnie akceptowanych historii, rozsadzanie klasycznie pojętych ram gatunkowych, skłonność do traktowania scenariusza jedynie jako punktu orientacyjnego i zachęcanie aktorów do improwizacji na planie, zatrudnianie nietypowych artystów lub aktorskich gwiazd wbrew ich ugruntowanemu emploi czy też wielowarstwowość ścieżek dźwiękowych – wszystkie te elementy każą
![]()
Podczas rozpoczynającego się 9 października 12. American Film Festival we Wrocławiu publiczność będzie miała okazję zapoznać się z twórczością ciekawej, dziś niemal całkowicie zapomnianej reżyserki Idy Lupino podejmującej społecznie zaangażowane tematy swoich czasów. Twórczość artystki przybliża dla nas w poniższym artykule Damian Wiśniowski. Miłej lektury. *** W latach 50. uważana była za
![]()
Damian Wiśniowski przygląda się karierze Boba Fosse’a, twórcy takich niezapomnianych musicali, jak “Kabaret” czy “Cały ten zgiełk”. *** Cechowała go natura perfekcjonisty, szła za nim fama geniusza choreografii, scena zaś była jego drugim domem. Poza nią Bob Fosse był jednak zagubionym, podatnym na wszelkie pokusy i pozbawionym wszelkich zahamowań człowiekiem. Za intensywność życia zawodowego i
![]()
Spośród największych nazwisk amerykańskiej szkoły reżyserskiej podbijającej Hollywood w latach 70. (Scorsese, De Palma, Coppola, Spielberg) Hal Ashby jest twórcą najsłabiej kojarzonym z tamtą epoką. Być może dlatego, że jego filmy, będące połączeniem subtelnego “kina drogi” oraz moralitetu, nie wpasowywały się najlepiej w pejzaż ówczesnych galaktycznych wojen, bliskich spotkań trzeciego stopnia
![]()
Pierwszy powoływał się na inspirację osobą samego Orsona Wellesa, a pod osłoną nocy kradł ze studia modele gumowych ośmiornic. Drugi, kiedy akurat nie eksploatował luk w niemieckim prawie podatkowym, obijał nosy krytykom na ringu bokserskim. Trzeci zainwestował sześć milionów dolarów, by zrealizować prawdopodobnie najgorszy film świata. Ed Wood, Uwe Boll, Tommy Wiseau. Jeden za wszystkich,
![]()
Samuel Fuller, ze swoim autorskim podejściem do drażliwych tematów i specyficznym rodzajem “wrażliwości”, uosabiał ten typ filmowca, o jakiego krytycy tacy jak Godard czy Truffaut walczyli w latach 50. *** Jest taka scena w “Szalonym Piotrusiu” (1965) Jeana-Luca Godarda, w której na pytanie bohatera granego przez Jeana Paula Belmondo: ”Na czym polega kino?”, gościnnie występujący w nim Samuel
![]()
Seriale to literatura epicka naszych czasów. Podczas gdy kino często zatrzymuje się w pół kroku, one idą coraz dalej i wciąż przesuwają granicę tego, co w głównym nurcie dozwolone. Bywa, że sami boimy się tego, co czeka na nas w następnym odcinku. *** Kiedy jedna, pełniąc rolę ambasadorki Pepsi, miała we własnej garderobie zainstalowany automat z tym właśnie napojem, druga na przekór umieszczała
