Author Archive
![]()
W najnowszej odsłonie cyklu “Reaction Shot” Michał Oleszczyk przygląda się “Garsonierze” Billy’ego Wildera. Czy to zwykła “sprośna bajeczka”? Sprawdźcie sami. *** 17 listopada 1959 padł pierwszy klaps na planie “Garsoniery” Billy’ego Wildera. 17 kwietnia 2020 roku czeka nas natomiast sześćdziesiąta rocznica przyznania pięciu Oscarów temu filmowi – w tym ozłocenia go bezprecedensową potrójną
![]()
W najnowszej odsłonie cyklu “Reaction Shot” Michał Oleszczyk opowiada o swoim ulubionym filmie dzieciństwa ”Mów mi Rockefeller”, będącego – jak pisze autor – “radosną pochwałą przedsiębiorczości”. Miłej lektury. *** 14 maja 2020 roku upłynie trzydzieści lat od premiery “Mów mi Rockefeller” Waldemara Szarka: jednego z ulubionych filmów mojego dzieciństwa i zarazem jednego z dwóch tytułów, na
![]()
W najnowszej odsłonie cyklu “Reaction Shot” Michał Oleszczyk przygląda się po latach “Blue Velvet” Davida Lyncha. *** Jedną z klasycznych kinofilskich zabaw jest wskazywanie na kluczowe filmy w karierze danego reżysera – albo na kluczowe filmy kolejnych dekad rozwoju sztuki filmowej. Zabawa ta jest oczywiście równie niemądra i pasjonująca, co sama kinofilia, ale gdyby ktoś wskazał w jej ramach
![]()
W najnowszej odsłonie swojego cyklu felietonów Michał Oleszczyk przygląda się japońskiemu filmowi “Tampopo”. *** Ramen jest słony, tłusty i gorący – a jego dobrze przygotowana miska to idealne comfort food, dające chwilowe poczucie uniesienia znane jako umami. Przed Juzo Itamim nikt nie wpadł jednak na to, by zbudować wokół tej potrawy cały film. Istnieje wiele filmów, w których jedzenie nie
![]()
“Wanda”, nakręcona za prywatne 100 tysięcy dolarów producenta Harry’ego Shustera w węglowym zagłębiu wschodniej Pensylwanii, przez lata pozostawała legendą. Wydany w marcu bieżącego roku Blu-ray z serii Criterion Collection w końcu zmienił ten stan rzeczy – i zarazem symbolicznie przypieczętował przyjęcie filmu Loden do kanonu. *** Dziś trudno w to uwierzyć, ale w roku 1970, kiedy na wybrane
![]()
23 maja bieżącego roku minie dokładnie trzydzieści lat, odkąd Złotą Palmę na 42. Festiwalu Filmowym w Cannes odebrał 26-letni wówczas Steven Soderbergh: po dziś dzień jedyny laureat najważniejszej nagrody filmowego świata przyznanej za dzieło debiutanckie. Nakręcony za 1,2 miliona dolarów, wypromowany przez wizjonerów kina niezależnego — braci Weinstein — za 2,5 miliona, “Seks…” zarobił prawie
![]()
Patrząc z perspektywy czasu na lata osiemdziesiąte jako na dekadę, w której gwałtowne impulsy kontrkulturowe (punk; No Wave) ścierały się z równie silną falą neokonserwatyzmu spod znaku Reaganowskiej retroutopii, trudno nie dostrzec aktualności “Krwiożerczej rośliny” w całym jej paradoksalnym napięciu. *** Lata osiemdziesiąte XX wieku nie zapisały się jako dekada szczególnie łaskawa dla musicalu
![]()
W Xanadu kazał Kubla ChanWznieść pyszny pałac, tam, gdzie płynieW pieczarach, których myśl człowiekaNie zmierzy, Alph, święta rzeka,Co w mrocznym morzu ginie. Samuel Taylor Coleridge, “Kubla Chan”(przeł. Zygmunt Kubiak) Premiera “Xanadu” odbyła się 8 sierpnia 1980 roku – i jeśli ktoś pragnie poczuć ogrom rozziewu między wschodnią a zachodnią stroną żelaznej kurtyny w wersji nieco mniej
![]()
“Dzika namiętność” oglądana dziś – ponad trzydzieści lat po premierze – jest tak młoda i pełna życia jak wpatrzeni w siebie Daniels i Griffith. Ten wspaniały film zasługuje na to, by wracać do niego raz na kilka lat i konfrontować się ze stawianymi przezeń pytaniami. *** Nie wiem, czy jakikolwiek inny film – być może z wyjątkiem “Deszczowej piosenki” (1952) i “Topsy-Turvy” (1999) – dostarcza mi
![]()
“Dzień świstaka” doczekał się tuzinów interpretacji i zastępów oddanych fanów, dostrzegających w filmie element religijnej przypowieści o sensie życia. (…) Dla wielu psychologów film pozostaje jedną z najlepszych ilustracji klinicznej depresji, w której pacjent zaczyna postrzegać rzeczywistość jako mdłą, powtarzalną i jałową. Był taki czas (późne lata dziewięćdziesiąte? wczesne lata zerowe?),
